طفلي غنوده در بر من بيمار
با گونه هاي سرخ تب آلوده
با گيسوان در هم آشفته
تا نيمه شب ز درد نياسوده
هر دم ميان پنجه من لرزد
انگشت هاي لاغر و تبدارش
من ناله مي کنم که خداوندا
جانم بگير و کم بده آزارش
گاهي ميان وحشت تنهايي
پرسم ز خود که چيست سرانجامش
اشکم به روي گونه فرو غلتد
چون بشنوم ز ناله خود نامش
اي اختران که غرق تماشاييد
اين کودک منست که بيمارست
شب تا سحر نخفتم و مي بينيد
اين ديده منست که بيدارست
يادم آيد که بوسه طلب مي کرد
با خنده هاي دلکش مستانه
يا مي نشست با نگهي بي تاب
در انتظار خوردن صبحانه
گاهي به گوش من رسد آوايش
ماما دلم ز فرط تعب سوزد
بينم درون بستر مغشوشي
طفلي ميان آتش تب سوزد
شب خامش است و در بر من نالد
او خسته جان ز شدت بيماري
بر اضطراب و وحشت من خندد
تک ضربه هاي ساعت ديواري

:: بازدید از این مطلب : 78

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0